سالی که گذشت:

این قافله ی عمر عجب میگذرد!

انگار همین دیروز بود که داشتیم خودمون رو برای سال نو اماده میکردیم ، و حالا داریم به اخر سال میرسیم..

سالی که گذشت برای من خیلی خاص بود، شاید بتونم به جرات بگم سالی بود که من تغییرات شگرفی رو تو زندگیم احساس کردم، در واقع امسال اونقدر چیزای گرانبها بدست اوردم و یاد گرفتم که فکر میکنم اولین قدم بود برای این که اینده م رو طوری بسازم که امروز فکر میکنم..

 اولین چیزی که امسال حس کردم، حس عاشقی بود اونم نسبت به خدا.. یعنی هیچ وقت تو زندگیم این جوری خدا رو دوس نداشتم و هیچ وقت این جوری معنای توکل عمیق بهش رو تجربه نکرده بودم..

نمیدونم و یادم نمیاد که چطور اولین جرقه ش زده شد؟ فقط اگه تا حالا عاشق شدین میدونین که ادمی وقتی عاشق هست قلبش چطوری میزنه ؟و چطوری هیجان داره ؟و چطوری میتونه کسی رو دوس داشته  باشه که قبلا تجربه نکرده ! و حس من الان اونجوریه.

 یعنی هر وقت به خداوند فکر میکنم اشک شوق تو چشمام حلقه میزنه، فکر میکنم تمام سالهایی قبل که زندگی کردم این جوری نبودم.. گاهی فکر میکنم چقدر نظم خداوند عالی و بی همتاست، الان میبینم تو هر اتفاقی از زندگیم یه چیزی بوده که باید حتما اتفاق میافتاده و من چقدر ناچیز و ناتوان بودم که گاهی فکر میکردم چرا این جوری شده؟ و یا چرا برای من؟

الان گاهی به افرینش خودم فکر میکنم، به اون تک تک میلیونها سلولی که خداوند افریده و حتی اون اب میان بافت سلولی که چقدر خداوند بی نظیر منو خلق کرده..

دومین تغییر مهمی که امسال برام اتفاق افتاد این بود که به قدرت اراده و تفکر مثبت پی بردم، گرچه برام ذره ذره شروع شده ولی خیلی خوشحالم که بالاخره شروع شده،  یه چیزی که تو این تغییر برام خیلی خاص بوده  اینه که : ذهن ادمی خیلی قدرتمند هست و شاید اگه بتونم ذهنم رو کامل در دست بگیرم مثل اینه که جریان زندگیم کاملا دست خودمه!

امسال به معنای واقعی تونستم قلبم رو از کینه و نفرت به آدمایی که فکر میکردم باعث ازار من شدن خالی کنم و تمامشون رو ببخشم و بعدا که بخشیدم متوجه شدم در واقع من خودم رو رها کردم از تمام زنجیرهایی که خودم به پام بسته بودم و آزاد شدم، حسی شبیه پرواز بود..مثل وقتی که تو حالت خلسه ی خواب هستی و میتونی روحت رو به هر جای این عالم که بخوای پرواز بدی.

و حالا اگه بخوام از زندگیم حرف بزنم این هست که رابطه م با همسرم خیلی خوب شده و شاید به زودی براتون بنویسم که دارم عاشق میشم..

یعنی ادمی موجود خیلی عجبیه!! میتونه از عشق به نفرت برسه و دوباره این سیکل طی بشه تا به مرز عاشقی برسه..

میدونم زندگی م تا ایده ال هام هنوز خیلی راه داره ولی اینم مطمئنم که تو مسیری هستم که یه روزی به تمام چیزایی که میخوام میرسم..

الان خانواده م برام بیشتر از هر چیزی تو این دنیا اهمیت داره، این که انسجام خانواده م حفظ بشه و چقدر خوشحالم که به مو رسید ولی پاره نشد..

الان گاهی که به دخترم نگاه میکنم میبینم احساس رضایت عمیقی از خودم دارم که میبینم صبوری هام نتیجه داده.

چون یکی از اتفاقات خیلی خوشایند سالی که گذشت برام این بود که دخترم تو شهر دلخواهش و رشته ی دلخواهش قبول شد..

روزی که جشن ورود به دانشگاه داشت نمیتونستم از شدت خوشحالی گریه نکنم..

امسال اگه چیزی بود که خوشایند من نبود حتما در اون حکمتی بوده که من ازش بی خبر بودم و یا درسی که باید یاد میگرفتم .

خدایا ، واژه ها برای بیان حسم نسبت به تو کم هست، فقط میتونم بگم بابت همه چیز سپاسگزارم..