درهم برهم

نمیدونم حالا که میخوام بنویسم با غر شروع کنم یا نه؟

 اخه ادمیزاد گاهی دلش میخواد غر بزنه، مخصوصا وقتی که تو دنیای واقعی کسی نباشه بهش غر بزنی یا حتی درددل کنی.. گاهی فکر میکنم چقدر خوبه زن و شوهرایی که با هم درد دل میکنن. این که به حرف هم گوش میدن و میذارن طرفشون شکایت کنه یا از بعضی خواسته ها حرف بزنه و طرف دیگه فقط گوش میده و نمیخواد راهکار ارائه بده یا این که بگه هی تو خودت مقصری..

گاهی ادمها دلشون فقط یه گوش میخواد و فقط همین. 

بالاخره موفق شدم پسرم تو یه دبیرستان دولتی خوب ثبت نام کنم، جایی که ازمون ورودیش قبول نشده بود، گرچه حالا فکر میکنم اصلا ازمون ورودیش هم یه چیز فرمالیته بوده...

یه دوستی داشتم مال حدود پونزده سال پیش، زمانی که دخترم خیلی کوچولو بوده و من سه سال مجبور شدم روستا زندگی کنم. بهر حال اونجا رضا یه همکاری داشت که ما گاهی باهاشون رفت و امد میکردیم. و من وقتی اومدیم اصفهان با خانومش گاهی ارتباط تلفنی و مسیجی داشتم.

تا این که دو هفته پیش تو همین ارتباط اینترنتی ازش پرسیدم که پسرش کجا دبیرستان میرفته؟ البته چون میدونستم این خانوم همیشه بچه هاش مدرسه های خوب دولتی میرن، حدس میزدم که الان یه دبیرستان خوب رو بگه، در واقع از همون اول قصد داشتم از بند پ استفاده کنم، که خب بهم گفت کجا میره و منم براش تعریف کردم که من موندم کجا ثبت نام کنم؟ و از این حرفا که همون روز ایشون بهم گفتن که شوهرش با مدیریت مدرسه رابطه خیلی نزدیک داره و نگران نباشه و من پسرتو به مدرسه معرفی میکنم وخلاصه من تونستم بعد چند روز با استفاده از بند پ خیلی محکم پسرم رو ثبت نام کنم.

درسته که این خانوم واقا از مردان نیک روزگار بودن و به من لطف کردن  ولی قبول کنید که تو اکثر مراکز دولتی کشورمون فقط پ حرف اولو میزنه..

چقدر این روزای تابستون کشدار و بلندن، منم که اصلا نه برنامه های تلویزیون رو میبینم و نه ماهواره رو..  یعنی فقط فوتبال میدیدم که خب تموم شد، اونم با ناراحتی برای من، چون من دلم میخواست ارژانیتن ببره که خب نشد..

فقط سرگرمیم اینه که تو نت بچرخم یا وبلاگ بخونم و یا غذا و کیک یاد بگیرم برم تو اشپز خونه بپزم.

هر وقت تلویزیون میبینم افسردگی میگیرم، والا تو ایران وقتی یه بر نامه ای باب بشه و مردم خوششون بیاد اونقدر کشش میدن که دیگه حال بهم زن میشه. نمونه ش این ماه عسل، یعنی جز موارد معدودی که بر نامه به در بخور بوده بیشتر شبیه روضه بوده و این که اشک مردم رو در بیارن، اسمش هم گذاشتن ماه عسل.. یعنی من که نمیفهمم این برنامه کجاش عسل داره؟

والا درسته که گاهی چیزا ممکنه به ادم یادواری کنه که خیلی چیزای ارزشمند داره ولی شاید بهتر باشه اینو رو یه جور دیگه به مردم بگن نه با گریه. کلا بیخود نیست میگن مردم ایران جزوه ده تا کشور افسرده ی دنیا هستن..

این روزا دلم فقط برای یه برادر زاده دارم غنچ میره، نه ماهشه، هر وقت میبوسمش فقط انرژی میگیرم. اگه میشد حتما تا الان خورده بودمش.. از بس که شکمو هستم و اینم خیلی خوشمزه س.

پی نوشت1: این پست بیشتر تمرینی بود برای این که یاد بگیرم روزانه نویسی کنم، فکر میکنم ذهنم خیلی چیزا رو فراموش میکنه و اگه بنویسم حداقل سعی میکنم که کمتر دچار فراموشی بشم.

پی نوشت 2: اون پستای بالای 18 سال رو به دلایلی حذف کردم، شاید بعدا با تغییر رمز گذاشتم، شاید هم بیخیالش بشم...