به بهانه بهار

بهار که میاد منم عین این پرنده ها میشم، اونا هی اواز میخونن منم دلم میخواد هی حرف بزنم.. بعد چون کسی دور و برم نیست میام اینجا هی مینویسم..

هر وقت مینویسم واقعا حس خوبی دارم..

خیلی وقتا هم مینوسم ولی تو همین قسمت چرکنویس وبلاگم میمونه؛ چون میبینم اگه بخوام هی حرف بزنم نصفش یا حرف زدن از دیگرانه یا این که غر زدنه؛ برای همین منصرف میشم..

 جدیدا به یه اخلاق خاص از خودم پی بردم، یعنی تا حدودی میدونستم که بعضی اخلاقها رو دارم، ولی در موردش فکر نکرده بودم.. من ادمی هستم که به گفته ی اطرافیانم تا حدودی سرد هستم، یعنی مثلا کم پیش میاد که از لحاظ عاطفی به ادمی وابسته بشم که اگه نباشه من زندگی رو سیاه ببینم... یعنی حتی خدای نکرده  با مرگ اطرافیانم هم زود کنار میام.. 

گاهی به شدت ممکنه برای کسی ناراحت بشم ولی با این حال زود هم فراموش میکنم ولی حالا در رابطه با چیزای مادی که صاحبش هستم به شدت دلبستگی پیدا میکنم و اصلا نمیتونم از چیزی که دارم دل بکنم..

یعنی الان میبینم که گاهی بعضیا بهم تیکه میندازن، یا خنده شون میگیره، یه نمونه ش این که من از سال 86 تا الان گوشیمو عوض نکردم و اگه بهتون بگم مدل گوشی من چیه خنده تون میگیره!!!

 بله من هنوز سونی اریکسون k750 دستم میگیرم و یا این که کامپیوتری که الان ازش استفاده میکنم یه سیستم قدیمی هست که هنوز ویندوز XPداره ؛ والان که رضا برای خونه یه لپ تاپ خریده که ویندوز 8 داره من اصلا نمیتونم باهاش کنار بیام.. و الان میدونم که باید با اون کار کنم تا این سیستم به تاریخ بپیونده... 

حالا نمیدونم این نتیجه چیه؟ این که خسیسم؟ یا مادی گرام؟ یا هر چیزی؟ و نمیدونم باید این رفتارمو عوض کنم یا هر ادمی ممکنه به چیزای  مادی دلبستگی پیدا کنه و نتونه دل بکنه؟

کلاً میتونم بگم اهل تنوع نیستم، حالا که فکر میکنم میبینم همیشه یه مدل رنگ رژ میزنم و اصلا کمی تغییر نمیدم..

نمیدونم شاید این خصیصه یه خوبی هایی داشته باشه و اونم اینه که باعث میشه اصلا دنبال چشم و هم چشمی نباشم.. نمیدونم والا؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تازگی ها به یه مورد دیگه هم رسیدم، این که ما زنها هر چقدر هم متفاوت باشیم و هر چقدر هم تو جاهایی زندگی کنیم که هیچ شباهتی به هم نداشته باشه ،بازم وقتی به یه سن خاص میرسیم علایقمون یکی میشه و یا خیلی شبیه هم فکر میکنیم .. الان که تازه وارد 37 سالگی شدم میبینم همه ی ما وقتی 35 رو رد میکنیم دیگه به مشکلاتمون طوری که پنج سال قبل میدیدم نگاه نمی کنیم، یعنی به این نتیجه میرسیم که چیزایی که یه زمانی فکر میکردم لاینحل ترین مشکلات دنیا هستن، اینجور نبودن..

الان وبلاگ دوستام و یا دیگران رو میخونم میبینم فقط من اینطور نبودم.. اکثر خانومها همینجورن و این خیلی خوبه..

یعنی ادم به یه سنی که میرسه، دنیا رو قشنگ تر میبینه...

این باعث میشه خیلی به گذر عمرم فکر نکنم که جوونیم داره از دست میره..

الان چیزایی منو سر شوق میاره که قبلا اصلا نمی دیدم و یا برام اهمیتی نداشت.. الان دنیا رو خیلی قشنگتر از بیست سال پیش میبینم.. این به نظر شگفت انگیز نیست؟

خدیا ازت متشکرم که منو زن افریدی، اصلا نمیتونم تصور کنم که مرد باشم!!

پیشا پیش هم روزتون مبارک باشه..