برای عزیزانی که تو این لحظه، تمام قلبشون پر از اندوهه

چند تا پست نوشتم ولی  نمیدونم چرا هنوز هیچ کدومشون رو اینجا نذاشتم،تازگی ها انگار وسواس پیدا کردم.

این روزا سرم خیلی شلوغه، چون هم یه سری تعمیرات برای خونه هست که یه روز بنا میاد و یه روز نقاش و هنوزم خیلی از کارا مونده که باید بجنبم تا تمومشون کنم.

ولی امشب دلم میخواد یه چیزی بنویسم...

  فکر میکنم خیلی از ما تو زندگیمون لحظاتی رو داریم که به معنای واقعی ناراحتی و غصه تمام وجودمون رو میگیره، تا جایی که شاید بارها ارزوی مرگ کنیم و یا فکر کنیم دستمون به هیچ جایی بند نیست...

خودم تو زندگیم لحظات پر ز غصه ای داشتم.. ساعتها و روزهایی بود که فقط دلم میخواست بمیرم و یا فکر میکردم تو این دنیا با کی میتونم درد دول کنم؟ با کی میتونم حرف بزنم؟.. حالا که به اون دوران فکر میکنم پیش خودم میگم: ایا واقعا این من بودم که تحمل کردم؟ ایا این زندگی من بوده؟

ولی حالا همه ی اون لحظات غمبار گذشته و رفته، چیزی که از من مونده یه ادمی هست که صبرش خیلی زیاد شده، خیلی چیزا رو یاد گرفته که فقط باید اون دوران رو سپری میکرده تا بفهمه و خودم به شخصه ادمی هستم که دلم میخواد تا جایی که امکان داره یاد بگیرم.

شبهایی بود که بالشمو روی صورتم فشار میدادم تا صدای هق هق گریه هامو کسی نشنوه..

روزایی بود که از شدت تنهایی ، با خودم حرف میزدم..

ولی امروز همه ی اینا تموم شده و رفته .

امروز دیگه ارزش واقعی خیلی چیزا برام معلوم شده، الان میدونم که تو این دنیا جای هیچ نگرانی نیست، چون درسته که عمر میگذره  و روزهای جوانی به چشم بر هم زدنی میگذره ، ولی این یعنی غم و غصه هم میگذره و میره.. تو این دنیا هیچ چیزی پایدار نیست جز عشق خداوند که همیشگی و ابدی است..