برای دوستانم که نظرمو در مورد عشق پرسیدن:

 بارها شده دوستان لطف کردن و با من درد و دل کردن، این که قلبشون شکسته، این که چرا هیچ کس عاشق اونا نمیشه و این چیزا...

من اگه چیزی مینویسم روی تجربه ی خودمه، چیزی هست که در حال حاضر جزو عقایدم هست و د ر حال حاضر با این عقیده ها و افکار زندگی میکنم:

 خیلی از ما ها تجربه ی شکست عشقی رو داشتیم، با کسانی اشنا شدیم و خواسته یا ناخواسته، دلمون رو بهشون دادین و بعدها دیدیم که اون ادم کسی نبوده که ما فکر میکردیم.

 ممکنه از ما سواستفاده کرده باشن یا این که ما بنا به میل خودمون رابطه داشتیم، ولی بعدها پشیمون شدیم.. ممکنه این اشتباه رو نه یکبار بلکه چند بار تو فواصل مختلف زمانی از نوجوانی، زمانی که قلبمون برای اولین بار برای یک نفر می تپه  گرفته تا بزرگسالی تجربه کنیم.

ممکنه هر بار هم خودمون رو سرزنش کنیم، و با خودمون عهد میبندیم که دیگه تکرارش نکنیم ولی باز یادمون میره و باز دوباره همون اشتباه رو مرتکب می کنیم.

حتی ممکنه الان خیلی خیلی عاشق یک نفر باشیم و حتی بدونیم کسی که ما عاشقش هستیم ، اونطور که ما دوستش داریم دلبسته ی ما نیست، ولی باز فکر میکنیم اگه اون ادم رو بدست بیاریم، خوشبخت میشیم، من اینجا و بنا بر تجربه ی خودم میگم که خوشبختی ما به هیچ انسانی وابسته نیست! درسته که ما خیلی عواطف و احساسات داریم که مثل دانه های زنجیر به ادمهای دیگه مربوطه، این ادم میتونه معشوق، همسر ، فرزند ، پدر و یا مادرمون باشه ولی با این حال خود ما خیلی مهمتر هستیم.

این به معنی خودخواهی نیست، این به این معنی هست که ما اول از همه در مقابل خودمون مسئول هستیم..

به نظرم وقتی خودمون رو در معرض سو استفاده از هر نوع؛ از مالی،  احساسی و جنسی  قرار بدیم و به خودمون ضربه بزنیم، نمیتونیم انتظار داشته باشیم که دنیا چیزایی که ما دوست داریم رو بهمون بده..

من الان میتونم بفهمم که وقتی میگن دنیا مثل آیینه میمونه یعنی چی؟ یعنی دقیقا رفتاری رو به ما بر میگردونه که از ما میبینه، ما برای ادمی که داره زجرمون میده گریه می کنیم و اسمش رو میذاریم عشق!!!!

به همنوع یا همجنس  خودمون ضربه میزنیم و اسمش رو میذاریم عشق!!!

عشق یعنی این که تو اول خودتو دوست داشته باشی و چون خودتو دوس داری به کسی هم اسییب نمیزنی، چون میدونی اسیب زدن به دیگران، یعنی به خودت اسیب میزنی.

و برای همه عشق و محبت طلب میکنی و مطمئن باش این عشق و محبت به خودت بر میگرده..

اگه میخوای کسی وارد زندگیت بشه که دوستت داشته باشه و در کنارش احساس خوشبختی کنی نباید با ادمای مختلف که دارن ازت سواستفاده میکنن در ارتباط باشی و فکر کنی که خب،وقتی ادم مورد نظرمو پیدا کردم، دور همه ی این روابط رو خط میکشم.. 

اینجوری هیچ وقت ادمی که عاشق واقعیت باشه پیدا نمی شه، قلبت رو از الان منتظر ورود عشق کن..و اول از همه این عشق متعلق به خالق تو و بعد متعلق به خودته...( از نظر خودم، عشق به خداوند با این که دائما چیزی رو به التماس و زور از خداوند بخواهیم منافات داره، عشق به خداوند یعنی این که خداوند رو با تمام چیزایی که برای ما می افرینه دوست داشته باشیم، به جای این که همیشه از خداوند طلبکار باشیم خداوند رو عاشقانه صدا بزنیم، بارها عاشق ادمای مختلف میشیم و بهشون میگیم عاشقتون هستیم، ولی چند بار در طول زندگی به خدا میگیم عاشقش هستیم و واقعا دوستش داریم؟)

( مخاطب خاصم: برای هیچ ادمی مخصوصا برای عشق التماس نکنید، من حداقل میدونم که هیچ مردی، از این که زنی براش گریه کنه خوشش نمیاد و حتی ممکنه متنفر بشه، یادتون باشه که دنیای مردها با ما کاملا متفاوته، یا به قولی ما از دو تا سیاره ی مختلف هستیم. یک زن از این کسی براش گریه کنه لذت میبره ولی یه مرد از این کار مشمئز میشه..

پس برای هیچ مردی اشک نریزید.)

هیچ وقت چیزی رو با زور مالک نشین، این زور ممکنه التماس به درگاه خدا باشه یا این که اونقدر نقشه بکشید که مردی رو متعلق به خودتون کنید، خودم تجربه کردم وقتی چیزی رو خیلی طالب هستید رهاش کنید، و اگه سهم شما باشه مطمئن باشید خیلی راحت بدستش میارید و اگر هم سهم شما نباشه بدست اوردنش فقط براتون زجر و درد به همراه میاره.

مخاطب خاصم:

با مردی به قصد ازدواج اشنا شدی و تمام قلب وروح و جسمت رو در اختیارش گذاشتی و حالا میبینی که  رغبت اون ادم برای ازدواج از بین رفته، ایا قبلا این اشتباه رو مرتکب نشدی؟ ایا قبلا مردی رو دوست نداشتی و قبلا از این که از از اون ادم و قلبش مطمئن بشی بهش اعتماد کردی و اون ادم یکی دیگه رو برای ازدواج انتخاب کرد؟

عزیزم درسهای زندگی تکرار میشن تا ما درسی رو که باید یاد بگیریم و تا درسی رو یاد نگیریم خداوند سراغ درس بعدی نمیره..

الان دیگه گذشته، سرزنش خودت هیچ راه چاره نیست، برگرد و به تمام اتفاقاتی که افتاده نگاه کن، از اونا به عنوان تجاربی که تا اخر عمر به درت میخوره نگاه کن، سرزنش خودت چیزی رو درست نمیکنه، فقط بیشتر تو به سمت افسردگی سوق میده..

اشتباه کردی و گذشته و تمام شده و رفته،  همه اشتباه میکنن!! زندگی تو ، در گذشته نیست! زندگی رو به جلو حرکت میکنه . نمی تونی با افسوس چیزی رو درست کنی.تجاربی که الان کسب میکنی، تماماً اونقدر ارزشمند هستن که تو رو برای اینده سفت و محکم میکنه.

هیچ کس جز خودت نمیتونه به تو کمک کنه، برای ورود عشق به زندگی و این که ادمی مورد نظرت پیدا بشه هیچ وقت دیر نیست، عشق واقعی اول از همه از خودت شروع میشه، این که اول عاشق خودت باشی، تویی که منحصر به فرد هستی، تویی که خداوند با تمام وجود دوستت داشته و از روح خودش در تو دمیده.

به جای این که برای ادمی گریه کنی که ارزش اعتماد تو رو نداشته، سعی کن بیشتر به خودت اهمیت بدی، از اون ادم هم متنفر نباش، نگو که نمیبخشمش، بازم تاکید میکنم هرچیز تو این دنیا به خود ما بر می گرده، اون ادم رو رها کن و براش خیر و خوشی طلب کن.. با خودت و قلبت تکرار کن: اون ادم رو رها کردی و بخشیدی و اجازه میدی که بره.

 اگه اون ادم متعلق به تو باشه بر میگرده و اگر هم که نه، مطمئن باش خداوند ادم خیلی بهتری برات در نظر گرفته... به شرط این که اشتباهاتت رو بپیذیری و باهاشون کنار بیای و تکرارشون نکنی..

امیدوارم تونسته باشم منظورمو برسونم..