همیشه هفته ی اول مهر دلتنگی عجیبی دارم، هنوز خودم نفهمیدم مال باز شدن مدرسه است یا مال سالروز شروع شدن جنگ یا به قولی هفته ی دفاع مقدس؟
من سه سال قبل از جنگ متولد شدم، پس از شروعش چیزی تو ذهنم نیست ولی تمام سالهایی که دبستان میرفتم رو خوب یادمه، سالهایی که مصادف بود با بمباران های هوایی، تشییع جنازه شهدا و این که همیشه تو محل و شهر حجله هایی بر پا میشد؛ خانواده هایی عزادار میشدن و پسر یا پدری پر میکشید و میرفت..
هنوز میتونم صدای زن همسایه مون رو بشنوم که پسر عزیزش رو از دست داده بود. هنوز مراسم تشییع جنازه ی پسر عموم تو ذهنم هست..
و حالا سالها از اون زمان میگذره، و من خیلی ناراحت میشم وقتی میبینم بعضی از ما چطور به جنگ نگاه میکنیم. گاهی فکر میکنم ما ایرانیها سرشار از شور هستیم ولی خیلی وقتها وقتی شورمون از بین میره متاسفانه شعورمون هم از دست میدیم.
نگاه تحقیر امیز ما به کسانی که اعضای بدنشون رو بخاطر کشور از دست دادن و یا وقتی اسم فرزند شهید میاد تنها چیزی که تو ذهن ما نقش میبنده سهمیه دانشگاه هست و لا غیر!!
دیروز تو مراسم جشن دانشجویان جدیدالورود بودم و وقتی مجری از رتبه های دو رقمی و تک رقمی خواست که بیان روی سن و دختری که خودشو معرفی کرد و گفت که رتبه ی سه سهمیه ی شاهد هست و نیمی از جمعیت سالن که هو میکردن طرف با سهمیه رتبه ی سه شده، دلم گرفت.
من کاری به این ندارم که دادن سهمیه به بچه های شاهد و جانباز کار درستی هست یا نه؟
ولی به نظرم خیلی زشت و مشمئز کننده ست که ما بخواهیم با گفتن کلمه ی سهمیه این بچه ها رو تحقیر کنیم. واقعا تا کی ؟
یکبار داشتم یه مطلب در مورد مسابقات فوتبال و برگزاری اون تو اروپا میخوندم نوشته بود: بهتیرین جایگاههای ورزشگاه متعلق به افرادی هست که پدران و پدربزرگاشون تو جنگ جهانی دوم کشته شدن..
یعنی تو همه جای دنیا به کسی که برای کشورش کشته میشه ارزش قائل هستن و برای خانواده ش احترام زیادی قائل هست ولی ما متاسفانه خیلی وقتا احترام که نمیذاریم هیچی تحقیر هم میکنیم.
مثلا میبینم بعضیا میگن خب فرزند جانباز چه نقشی داشته که حالا باید از یه سری مزایا برخوردار بشه؟
خب من خودم یه دوستی دارم که پدرش، ازاده بوده و جانباز اعصاب و روان هست. دوستم برام تعریف میکنه که گاهی که حال پدرش بد میشه چه به سرش میاد؟ در واقع خیلی ناراحت کننده و دردناک هست..
بهر حال خوبه که گاهی با یه چشم دیگه نگاه کنیم..
فکر نمیکنم کسی از ما حاضر باشه پدر یا برادرش رو بده و در عوضش یه سری مزایا بگیره..ما منت چی رو برسر اونا میذاریم؟؟؟؟
Jaygahe varzeshi ba daneshgah fargh mikone. Oonam tu jai ke yek nafar baraye vorud be daneshgah bayad az haftkhane rostam rad beshe
Bale. Sharayet bayad baraye hame mosavi bashe
In mesale bareze tabize. Bazi daneshgaha ke kolan gheir az sahmie bar nemidaran. Bachehaye doctoraye daneshgah tehran hame sahmie hastan. In edalate?
Mitunan ye daneshgah faghat makhsoose in adama besazan ama in tori na
Manam age boodam ho mikardam
رهاجان، مسئله اینه ما الان تو ایران برای ورود به دانشگاه خیلی تبعیضات مختلف داریم. مثلا بچه هایی که والدینشون جزو هیئت علمی هستن میتونن از یه دانشگاه درجه 3 خیلی راحت بیان دانشگاهی که رنکینگ اول رو داره، اینم تبعیضه!! یا الان دانشگاههای بین المللی داریم. که در واقع همون دانشگاه پولی هست. مثلا دختر من با یه رتبه ی سه رقمی میره تو کلاسی که چند نفر هم هستن که ترمی 7 میلیون میدن و رتبه هاشون پنج ، شش رقمیه و واقعا سواد ندارن و تلاش هم نکردن ولی کسی اونا رو هو نمیکنه..
چون پول دارن خیلی هم بهشون احترام میذارن.
کسی که تو سهمیه شاهد رتبه ی 3 میاره، اگه سهمیه هم نداشت بازم رتبه ش خوب میشد ولی برای دانشگاه بین المللی فقط پول مهمه.
گرچه من خودم معتقدم بچه های شاهد باید طور دیگه ای ساپورت میشدن و دادن سهمیه به اونا باعث شد ذهنیت بدی نسبت بهشون ایجاد بشه، یعنی اینا هرچی هم درس بخونن باز کسی استعداد خودشون وتلاششون رو در نظر نمیگیره وذهن همه فقط میره به طرف سهمیه.
سلام دوست خوبم منم با صحبت هایی که کردی موافقم و همیشه این جمله تو ذهنمه که کجایند مردان بی ادعا أما خیلی با سهمیه مخالفم . موفق و سربلند باشی
سلام دوست عزیز، اسمتون رو ننوشتین..
منم با سهمیه های مختلف مخالف هستم ولی منظورم نگاه خاص ما بود..
سلام مهتاب خانم خوبی ممنون از لطف و نظر پر مهرتون باید ببخشید نتونستم زودتر عرض ادب کنم این قدرگرفتار کارای اقا ماهان می شم که خودم هم نمی فهمم چجوری خوابم می بره بیشتر پستاتون یا به عبارتی همه پستاتون رمز دار بود و سعادت خوندن نوشته هاتون رو نداشتم این پست اخریت رو خوندم واقعا چقدر قشنگ و جالب اون روزا رو واسم زنده کردین ترس از حمله هوایی ترس از بمباران و موشک باران ... نوشته هاتون خیلی روان وساده است و ادم اون حس و حال رو پیدا می کنه راستی واقعا چرا این قدر تحقیر می کنن سهمیه ها رو به نطر شما چند نفر حاضر می شن یکی از انگشتاشون رو بدن تا بچه هاشون سهمیه دار بشن ؟
ممنون از وقتی که گذاشتین..
خب به نظر م ما زود فراموش میکنیم.، این که یه روزی از بعضی ادمها اسطوره میسازیم و یه روزی همون ادمها رو تحقیر میکنیم.
منم با نظر رها موافقم
پاداش باید متناسب باشه نه باعث حق کشی بقیه
مناطق محروم هم سهمیه دارن ولی کسی مسخره شون نمی کنه چون این سهمیه یه علت منطقی داره
بچه های جا به جایی هیات علمی هم تو دانشگاه مسخره میشن و این موضوع رو مخفی می کنن
عوض سهمیه دانشگاه میتونن تو سینما ورزشگاه تئاتر یا چنین جاهایی بهشون جای خاص یا تخفیف خاص بدن یا تو رستورانها
یا چیزایی مثل بن خرید و حقوق و مزایای پزشکی یا همون دانشگاههای شاهد مطمئنن کسی هم معترض نمیشه
اینهمه بچه که پدر و مادرشون اختلال شدید روانی دارن یا فقیرن یا دائم دعوا دارن یا جدا شدن و بچه ها رو ول کردن به امون خدا یا فوت شدن... خوب اون بچه ها هم تو شرایطی بزرگ میشن که خودشون در به وجود اومدن سختی ها دخیل نیستن پس سهمیه اینا چی میشه؟
تو هم دانشگاهی های من از این بچه های سهمیه شاهد بودن... بچه هایی که تو یکی از بهترین دانشگاههای ایران به خاطر درصدهای خیلی پایین پیش نیاز میخوردن... تو رشته هایی که خیلی از رتبه ها دو یا سه رقمی بود
این چه مدل پاداش دادنه؟! یه متخصص ضعیف پرورش دادن!
برای خود اون افراد (جانباز و رزمنده) میتونه قابل قبول باشه که شرایط درس خوندن سختی داشتن ولی بچه هاشون؟
من خودم هم با دادن سهمیه مخالف هستم ولی میگم چرا ما فقط سهمیه ی اینا رو مسخره میکنیم؟ مثلا الان که تو دفترچه کنکور نگاه کنیم سهمیه های مختلفی اعمال میشه: مثل سهمیه ی مناطق زلزله زده، سهمیه دانش اموزان تیزهوش که این یکی رو من واقعا نمیفهمم برای چی هست؟ چون مدارس تیزهوشان تو سراسر کشور امکانات فوق العاده ای دارن وخیلی از بچه هایی که وارد این مدارس میشن هم با پارتی میرن ، پس چطوریه که هم دوران تحصیل باید از معلمای خوب بهره بگیرن وهم تو دانشگاه براشون سهمیه باشه؟
یا بچه های هیئت علمی که من اصلا نمیتونم قبول کنم، به قول معروف: گیرم پدر تو بود فاضل!/ از فضل پدر تو را چه حاصل؟
حالا این سهمیه رو ما نمیبینم ولی سهمیه ی شاهد رو نمیتونیم تحمل کنیم..
به نظر من اگه قرار باشه تبعیض نباشه باید کل سهمیه ی ها برداشته بشه وفقط همین سهمیه مناطق یک ، دو ، وسه در نظر گرفته بشه..
ولی الان کلی سهمیه هست و کلی هم افرادی که اصلا حقشون نبوده وارد دانشگاههای خوب میشن و در حق بقیه اجحاف میشه.
من زیاد حس و حال ندارم این روزها... و از دیروز که این پست رو گذاشتی نتونستم چیزی بنویسم. کامنت رها و شیدا دقیقا حرفای منه. این سهمیه ها بیشتر از اون که به نفعشون باشه اونا رو منفور کرده. سهمیه ی هیات علمی ها هم بعد از قبولی و تو انتقال از یه دانشگاه به یه دانشگاه دیگه نقش داره و کاری به پذیرش دیگران نداره. ولی این سهمیه های شهدا و... موقع اعلام رتبه و پذیرش نهایی اعمال می شه و حق بقیه س. یه عده رو بار میاره که متخصص نیستن و بعدها با همین سهمیه ها سرکار هم می رن و زندگی و جون مردمو به خطر میندازن.
من یه همکلاسی سهمیه ای داشتم که هر رو از بر تشخیص نمی داد و من مونده بودم چطوری اومده تو دانشگاه دولتی تو تهران می خونه و مسلما جای یکی دیگه رو گرفته. بعد از این که ما فارغ التحصیل شدیم اون همچنان داشت واحدهای ترم های اول رو پاس می کرد.
خوبه حس نوشتن نداشتم. ولی این قدر دلم پره که از ننوشتن به این جاها کشید.
منم با با حرفات موافقم، این که سهمیه باعث شده دیگران حس خوبی نسبت بهشون نداشته باشن. ولی باور کن فقط اینا نیستن که باعث میشن یه سری افرادی که سواد ندارن وارد دانشگاه وبعد هم بازار کار بشن. به نظر من دانشگاههای بین المللی نمونه ی بارز، مدرک دادن به کسانی هست که حقشون نیست.
من اصلا خودم با دادن سهمیه موافق نیستم ولی به شدت مخالفم با این که بخاطر وجود سهمیه ما ارزشهای این افراد رو نادیده بگیریم.
در ضمن تو همین خانواده ی شهدا هم اونایی که پارتی دارن به یه جایی میرسن وگرنه من دوستی دارم که معدل دانشگاهش حدود 17 هست. کلی مقاله ی بین المللی داره و ارشد یه رشته ی مهندسی هم هست ولی هیچ سازمانی استخدام نشده.
من هم با نظر دوستان موافقم عزیزم
این یک حق کشی بزرگه
خودم هم با سهمیه از هر مدلی مخالف هستم. ولی منظورم نوع نگرش ما بود که فقط سهمیه بچه های شاهد رو میبینیم و به بقیه سهمیه ها کاری نداریم.
چون اکثر سهمیه ها حق کشی هست.
قبول دارم حرفاتو...
متشکرم
مهتاب جان، عزیز دل مادر
1- ما داریم در مورد دانشگاههای "ایران" حرف میزنیم. جایی که به دلیل شدت رقابت، چند تست میتونه آدمو از پزشکی ببره تا پرستاری...توی این شرایط، هر نوع تبعیضی، چه غیر انتفاعی، چه شهدا چه هیات علمی چه هر چیز دیگه ای که فقط توی ایران دیده میشه، غیرقابل قبوله و غیر عادلانه..ما داریم در مورد سرنوشت آدمها بحث میکنیم... آدمهایی که در ایران عموما" برای رسیدن به اهدافشون توی زندگی چاره ای به جز ادامه تحصیل توی دانشگاه ندارند...
زمانی که حتی یک تست میتونه آدمو از یک رشته پرت کنه یک رشته دیگه، این چه مدل عدالتیه؟!
2- طبق گفته بالا، امکان نداره کسی که از هر نوع سهمیه ای استفاده کرده، بتونه بدون سهمیه هم همون رتبه رو بیاره...مخصوصا" در رشته های نیازمند رتبه های پایین، این که میگی شخص میتونه بدون سهمیه هم رتبه "خوبی" بیاره فرق میکنه با اینکه "رتبه سه رقمی" بیاره...خوب یعنی چند؟ پس باز هم نمیتونه توی همون رشته قبول بشه
3- همه جای دنیا رسمه یک روز یا چندروز یاد کشته شدگان در راه دفاع از کشور رو گرامی میدارند.میرن و در محلهای خاصی گل میذارن و از اونا در رادیو و تلویزیون یاد میکنند. احترام گذاشتن با باج دادن فرق میکنه. به نظر من کاری که الان داره توی ایران انجام میشه مصداق باج دادنه.
4- والسلام نامه تمام!
بازم سلام عزیزم
1- رهاجان من نمیدونم کسی که رتبه ی تک رقمی سهمیه ی شاهد رو داره، بدون اعمال سهمیه چه رتبه ای میاره!!!!!!
2- من خودم با تمام سهمیه ها بجز سهمیه مناطق مخالف هستم، چون هرکدومش تبعیض هست و در حق بقیه اجحاف میشه ولی منظورم نگرش ما هست.
3- متاسفانه، به قول تارا؛ دادن سهمیه به بچه های شاهد باعث شد که نگرش مردم به طور کلی نسبت بهشون عوض بشه و اسم شهید، کلمه ی سهمیه رو تداعی میکنه ولی برای بقیه سهمیه ها اینطور نیست.
4- کاش ما هم یاد میگرفتیم احترام بذاریم ، ومثل همه جای دنیا این کارمون هم روی اصول انجام میشد.
سلام مهتاب جان
مشکل سر دیدگاه و نگرش آدماست
هیچ کس دوست نداره خودش جای اون طرف بگذاره و از طرفی هم طمع و زیاده خواهی ما آدما نمی ذاره این مسایل رو ببینیم
به نظر من حقشونه
چون سختی های بیشتری رو تحمل می کنن
سلام عزیزم
خب به نظر من حقشون خیلی چیزا بوده که بهشون داده نشده
در مورد سهمیه من خودم از هر نوعی مخالف هستم. ولی حرفم اینه که چرا نگرش ما در مورد این خانواده ها درست نیست و چرا فقط سهمیه شاهد ازارمون میده و بقیه سهمیه ها رو کاری نداریم؟
مهتابم خوبی؟؟
دل تنگتم زیاد ؛ میخونمت اما خیلی بی حوصله و خسته ام
شرمنده که کامنت نمیزارم
مرسی عزیزم
تو بهتر شدی؟
اصلا نصف بیشتر دوستام دیگه نیستن
خیلی دلم میگیره، هرکسی یه جوری گرفتاره..
نمیدونم چمه شده،اما یه جوریم،یه جا بند نمیشم.ترمه تابستونم که حسابی مچالم کرد. شرمنده ام که تنهات گذاشتم :-* واسم دعا کن !
مرسی
امیدوارم زود درست تموم بشه و یه نفس راحت بکشی..
عزیزم ناراحتی وغم یه جوریه که اگه بهشون فکر کنی مدام چیزای بیشتری برای ناراحت شدن پیش میاد. فقط خودت میتونی به خودت کمک کنی..
چقدر قالبت خوشگل شده مهتاب جان...
خیلی قشنگه.
مرسی عزیزم گفتم پاییز شده یه تغییری بدم
سلام دوست گرامی
وب زیبایی داری اگه باتبادل لینک موفقی بهم خبر بده
با شعر( او یه هرزه نیست) آپم دوست دارم نظرتون رو بدونم
منتظرحضورگرمتون هستم [گل]
سلام.مطلب خیلی خوبی رواشاره کردی .اونوقت که شیپورجنگ نواختن اونایی که الان بچه هاشون ازنداشتن سهمیه مینالندباباهاشون خودشونوبهزار راه زدن که به جبهه نرندوپشت جبهه هم کارشکنی بکنندحالا برام مدعی شدن که ال شده بل شده.خب میخواستین باباهاتون غیرتشون روبکارمیگرفتن تا امروز شماهم یک رقمی بشین شماکه مادرزادنخبه بودین
به نظر من این ادمها چون خودشون راهشون رو انتخاب کردن وخواستن که از میهن دفاع کنن واقعا قابل ستایش هستن..
حرفات رو قبول دارم هرگز حاضر نیستم که برادرم رو از دست بدم که فلان سهمیه رو بهم بدن. این ظلم در حق کسایی که جوونشون شهید شده و حالا باید حرف مفت بشنون البته کسانی هستن که الکی رفتن خودشون رو جزو خانواده شهدا کردن دیدم که میگم بعد صاحب مزایا شدن ولی اونایی که واقعا خانواده شون رو توی این جنگ از دست دادن یا دچار مشکلات شدن هر چی بهشون بدن کمه.
من آزاده ایی رو میشناسم که 19 سالش بوده اسیر شده 29 سالش بوده آزاد شده یعنی بهترین سالهای زندگی و جوونی اش رو اسیر بوده زیر شکنجه به این آدم چی بدن اون سالها بر میگرده هر چی بدن کمه.
میدونی حتی بین خانواده ی شهدا هم فرق هست، مثلا اشنایی داشتم که پدرش جزو مسافرین هواپیمایی بود که به سمت دبی پرواز میکرد وامریکا اون هواپیما رو زد، بعد من یادمه سالی که دیه ی یک انسان کمتر از ده میلیون بود امریکا نفری 90 میلیون به این خانواده ها غرامت داد؛ سهمیه ی شهدا هم داشتند، یعنی پدرش داشت میرفت برای تفریح که کشته شد وجزو خانواده ی شهدا شدند ولی دوستی هم دارم که پدرش سالها تو جنگ بود وبعد اسیر شد وحالا هم جانباز اعصاب وروانه، خب این خانواده سالها متحمل عذاب شدند..پس بیین چقدر فرق هست بین همه چیز...
واما خیلی از این افراد هم خودشون وهم خانواده شون خیلی چیزا رو از دست دادند ومتاسفانه تو ایران حقوقشون رعایت نشد..
نظرات دوستان رو نخوندم برخلاف همیشه! چون آزارم میده! من خواهر شهیدم تنها برادرم شهید شد اما هنوز که گاهی برای کارای پدر مادرم توی بنیاد شهید میرم ازم میپرسن شما اینجا پرونده دارید؟ ما رو نمیشناسن! منه خواهرشهید توی دوره دانشجویی سال آخر بهم خوابگاه ندادن رفتم معاونت امور خانواده شهدای دانشگاه گفتم که من یک نفر بین اینهمه دانشجوی بیخوابگاه هستم یه کاری کنید به من خوابگاه بدن گفتن این از وظایف ما نیست!! بارها این حرف رو شنیدم ها! پدر و مادرم ادعایی ندارن چون پسرشون برای آرمان و هدف و وطنش شهید شد اما متاسفانه بعضیا رو میبینم و میشناسم که هیچ ربطی به این چیزا نداشتن و اصلا گروه خونیشون به این چیزا نمیخورده اما حالا دارن به دلایلی بنیاد رو سرکیسه میکنن!کسی رو میشناسم که مرده غشیه!از بچگی اینجوری بوده! یه بار رفته تا نزدیکای پشت جبهه الان خودشو جانباز جا زده و هم خودش و هم زنش بعنوان پرستار جانباز حقوق میگیرن یا یکی توی محل قدیممون بود که خانوادگی لات و چاقوکش بودن پسره یکی رو زد از ترس زندان رفت جبهه کشته شد و بهش گفتن شهید و خونواده اش خانواده شهید و چه ها که از بنیاد نگرفتن و نمیگیرن! اینا هم هست که مردم اینقدر بدبین شدن ولی حق بدیم به کسی که پدر نداره و کسی رو نداره که براش خرج کنه تا درس بخونه باید کسی پشتیبانش باشه یا اونیکه جانبازه و نمیتونه کار کنه بچه اش باید به جایی برسه که بتونه خونواده رو تامین کنه! بی انصاف نباشیم دیگه!!!
باهات موافقم، مثلا من نوشتم که یه نفرو میشناختم که پدرش تو هواپیمایی بود که در حال سفر به دوبی بود و اون هواپیما رو امریکا با موشک زد، بعد این خانواده ش از کلی مزایا استفاده کردن چون جزو خانواده شهدا شدن، در صورتی که به نظر من خیلی فرق هست بین کسی که تو جنگ شرکت کرد و شهید شد واینا که اینطوری جزو خانواده شهدا شدند..