فلسفه ی مرگ از نظر شخصی خودم

این پست رو میخواستم چند روز پیش بنویسم. وقتی که مهتاب سادات نوشت از مرگ بدش میاد و براش دردناکه که عزیزانشو از دست میده ، یا فلسفه شو متوجه نمیشه!!!

چیزی که مینویسم فقط نظر خودمه. ممکنه برای بعضی ها قابل قبول نباشه و یا حتی غلط باشه ولی چیزیه که بهش اعتقاد دارم:

خیلی ها به من میگن من ادم سردی هستم. 

نمیدونم ظاهرم اینو نوشون میده یا نه؟ معمولا ادمهایی که مدت طولانی باهاشون زندگی کردم یا دوست بودم این حرف رو بهم میزنن؛

 البته اگه جنبه ی تعریف از خود نداشته باشه تا حالا نشده کسی بهم بگه که فلان رفتارت برام ازار دهنده بوده یا با کسی دوست بشم و اون منو فراموش کنه.(غیر از یه مورد که در قبال یه ادم رفتار بدی داشتم و البته  رضا که خیلی اوقات از من شاکیه!!!) 

باورتون میشه الان مثلا همسایه ی 20 سال پیش بهم زنگ میزنه و حالمو میپرسه و همین برام کافیه!! 

با این حال شاید حقیقت امر این باشه که من اصولا ادمی نیستم که دلبسته ی چیزی باشم. یعنی هیچ چیزی رو طوری دوس ندارم که زندگی بدون اون برام ارزشی نداشته باشه. البته بگم از اول این طور نبودم. بعدها زندگی به من یاد داد روی موندن و داشتن هیچ چیزی اصرار نکنم، چون هر چیزی تو این دنیا یه مدت میمونه و بهتره که دلبسته کسی یا چیزی نشم.و یا این که داشتن و یا موندن ادم خاصی تو زندگیم چه بسا که برای من موجب ناراحتی باشه..

من حتی بعد مرگ پدرم هم خیلی گریه و زاری نکردم با این که خیلی دوستش داشتم، گریه م فقط در حد چند روز بود.

البته الان فکر میکنم حتی شاید اون گریه رو هم نباید میکردم. چون به این باور هستم چیزی که ما به اسم مرگ میبینیم، در واقع برای ما که تو این دنیا هستیم معنی مرگ میده و برای کسی که رفته، وارد شدن به یه مرحله ی دیگه ای از زندگی هستش و لزومی نداره چون ما هنوز به اون سفر نرفتیم و برامون ناشناخته هست گریه وزاری کنیم.

مرگ برای هر ادمی که اتفاق بیفته، ورود به مرحله ی جدید از زندگی هست، چون فکر میکنم قانون این که انرژی از بین نمیره بر تمام کائنات حکمفرماست و فقط انرژیها تغییر شکل میدن و چه بسا ورود به اون مرحله از زندگی بسی شیرین تر و دلپذیر تر باشه. مثل بچه ای که از تو شکم مادر متولد میشه. چون بر طبق اکثر باورها اعتقادی مذاهب مختلف، وقتی روح از بدن ازاد میشه چون گرفتار این قفس تن نیست، میتونه به هرجا که میخواد پرواز کنه. خودتون رو تصور کنید که بدون خستگی به هر جاکه بخواهین برین و چون اراده کنید کار انجام شده.حالا همین پرواز رو برای عزیزان از دست رفته تون تصور کنید!

مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک                      چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

شاید خیلی از ما ها ، عزیزانمون برای همیشه  میرن جایی اون طرف دنیا  زندگی میکنن که ما دیگه هرگز نمیبینمشون، ایا چون صرفا میدونیم زنده هستن همینقدر گریه و زاری میکنیم؟

مطمئنا نه!!!!

پس چرا برای سفر مرگ اینقدر شیون میکنیم؟ درسته مرگ عزیز خیلی سخته ولی با این حال شاید لازم باشه دیدمون رو عوض کنیم.

من که الان طوری محکم شدم که برای داشتن هیچ چیزی خودمو از بین نمیبرم..

تو این دنیا عاشق خیلی چیزا هستم و خیلی چیزا اونقدر برام لذت بخشه که سهم بزرگی از زندگی منه ولی اگه نداشتمشون هم سعی میکنم طوری نگاه کنم که خیلی اذیت نشم. چون این دنیا قانون انرژی بر اون حکمفرماست و وقتی ما چیزی رو از دست بدیم چیزای دیگه به جاش بدست میاریم. یا قانون جبران که هیچ چیزی تو اون دنیا خالی نمیمونه و هرچیزی که از دست بدیم چیزی دیگه رو به جاش بدست میاریم.

و یه چیزی که این روزها عمیقا بهش باور دارم اینه که: جز خداوند هیچ کس نسبت به ما مهربان تر، بخشنده تر، دلسوزتر ،تواناتر و.......... نیست، پس یادمون بمونه که خداوند برای ما بهترینها رو میخواد و  به این باور برسیم که اون طراح عالی زندگی ماست.