این قافله ی عمر عجب میگذرد دریاب دمی که با طرب میگذرد.

خب بالاخره تموم شد؛ برنامه جابجایی غول آسا و خونه تکونی. البته هنوز کلی برنامه های جانبی مونده ولی خب اونم تموم میشه:

 امروز دیدم کمی فرصت دارم، گفتم اول از همه کاری رو که چند ماه پیش میخواستم انجام بدم، تمومش کنم و اون ساختن لینکدونی گودری بود. هر وقت میخواستم به دوستام سر بزنم؛ باید هی میدیدم که آپ کرده ولی این جوری جلوی چشممه.(گرچه هنوز اشکال داره و نمیدونم چرا ترتیب نداره!!!!! و به نظرم میاد تعداد لینکام کم شده!!!. اگه دوستی رو جا انداختم؛ ممنون میشم بهم بگه.)

دوم این که میخواستم قالب وبلاگ رو هم پیشا پیش برای سال نو عوض کنم که هر چی گشتم چیزمناسبی پیدا نکردم،.(چون این طرحان قالبهای وبلاگ خواب هستن و حتما بعد تعطیلا ت قالبهای جدیدشون رو عرضه میکنند)، ولی فعلا تغییراتی توش دادم که اینجا هم یه خونه تکونی شده باشه.

سوم این که سالی که داره میاد یعنی سال 92 سال مار هست و در واقع سال تولد بنده هست، یعنی میدونید که سالها هر دوازده سال یکبار برمیگردن جای خودشون، پس با این حساب بنده 36 ساله میشم و وارد چهارمین دوازده ساله ی زندگیم میشم....متوجه شدین چی گفتم؟خودمم کمی گیج زدم..

بنابراین خیلی امید و آرزو دارم که سال جدید سال ایده الی برام باشه و به آرزوهام برسم.(البته امیدوارم برای همه ی ما سالی خوب در راه باشه)

البته سالی که میاد حتما سال پر از پولی برای همه هست. چون میگن مار روی سکه میخوابه. پارسال این موقع دائما توی گوگل پلاس، میچرخیدم و در واقع همونجا پلاس بودم. بعد یه نفر یه پست نوشته بود به این مضمون که سال 91 به این عنوان نام گذاری شده:( سال آ ل ت دولت در م ق ع د ملت؛  فشار جدی * تحمل ملی) حالا که یادم افتاد خنده م گرفته و پیش خودم میگم عجب اقتصاد دان و پیشگوی خوبی بوده. چون از لحاظ اقتصادی برای مردم همین جور شد..

چهارم سالی که گذشت سال خیلی خوبی برام بود. چون بنده دقیقا از  فروردین شروع کردم به داستان زندگیم رو نوشتن و واقعا بار بزرگی از روی دوشم برداشته شده خیلی چیزا هم یاد گرفتم.

پنجم این که اینهمه دوست خوب پیدا کردم که به تک تکشون مدیون هستم.

ششم: این که واقعا چقدر عمر زود میگذره؛ امروز به تمام نوروزهایی که اومدن و رفتن و تموم شدن، به نوروزهای کودکی که تا عید میشد با دختر دایی و دختر خاله ها چقدر تو حیاط بزرگ خونه ی مادر بزرگ میدویدیم ، و بازی میکردیم.به هر سوراخی سرک میکشیدیم و فضولی میکردیم. حتی  رفتن توی طویله هم برامون پر از لذت بود. به تخم مرغ های ابپز رنگی که مادربزرگم به عنوان عیدی بهمون میداد و  عیدی پدر بزرگ چایی دم شده از یه نوع گیاه که ما بهش میگفتیم تمر مکی و خیلی ترش و خوشمزه بود..  به تمام اینا فکر میکنم و یهو یاد این شعر زیبای عمر خیام افتادم، این قافله ی عمر عجب میگذرد     دریاب دمی که با طرب میگذرد....(البته تو این یاداوری یه پست از تارا که این عنوان رو داشت بی تاثیر نبود.)