مغز فندقی+ یک کامنت شیرین

دو روز پیش  ریحان ساعت یک بعد از ظهر زنگ زده و میخواد که از پشت تلفن بهش اموزش بدم چطوری ایمیل بسازه؟ و اونقدر هم عجله داشت که مثلا فکر نمیکرد من الان باید ناهار اماده کنم !!!

وقتی زنگ میزنه به معنای واقعی کچل میشم ، بعد از کلی اموزش تصمیم بر این شد من براش ایمیل بسازم و بعد آیدی و پسوردشو بهش بدم ولی بعدا نمیدونم چطوری بهش یاد بدم که چطوری وارد بشه.؟ تجسم کنید که ایشون متوجه نیست حتی چطوری وارد صفحه یا هو بشه. و از الان میتونم پیش بینی بکنم که چطوری باید توضیح بدم ایمیل بفرسته و یا بخونه !!!! بعد داشتم فکر میکردم که خدایا چرا این ریحان اینقدر باهوشه؟ که یادم افتاد ، خودم هم نابغه نیستم  و گهگاه به قول دوست عزیزی، مغز فندقی میشم.حالا قصه شو میگم:

زمانی که بچه بودیم تلویزیون تشکیل میشد از دو تا شبکه ی  یک و دو. خب من که خیلی چیز زیادی تو ذهنم نمونده تا قبل از سوم دبستان،نمیدونم چرا اینقدر این سوم دبستان برای من ماندگاره، یا بخاطر تغییر و جابجایی مدرسه م بود و یا این که من اون سال یه مانتو شلوار قهوه ای نو خریدم و خیلی دوسش داشتم. چون سالهای قبل و بعدش همه ش از خواهرم آذر رو میپوشیدم و یا این بخاطر همون جایزه ی ماندگار من دقیقا از سال سوم دبستان بیشتر خاطراتش یادم مونده وحالا که بهشون فکر میکنم انگار زنده هستن.

بهر حال داشتم میگفتم من سوم دبستان که بودم یادمه که فقط شبکه ی برنامه کودک پخش میکرد و تایمش هم از ساعت 5 تا 6 عصر بود.خوب یادمه که تیتراژ برنامه اینجوری شروع میشد که یه پسر بچه (البته بصورت انیمیشنی ) نشون میدادن که هی راه میرفت  وحوصله ش سر میرفت و بعد یهو یه پرنده میدید که میاد و یه پرده رو کنار میزنه و برنامه کودک شروع میشه، وپسر بچه ،هی پایین و بالا میپرید که اخ جون برنامه شروع شد.. بعد خانم مجری میومد و با احوالپرسی میگفت بچه های عزیزم الان وقت نمازه.. و برنامه ای که هنوز یک دقیقه از شروعش نگذشته بود، میرفت که قران بخونه و بعد اذان و بعد هم مناجات، خلاصه سرتون درد نیارم که دقیقا یادمه که نیم ساعت کامل طول میکشد. و بعد دوباره خانم مجری میو مد و کارتون شروع میشد...

خب انصافا باید بگم من کارتونهای دوران کودکیمو خیلی دوس داشتم ،و بیشتر از همه مهاجران ، که هفته ای یه بار پخش میشد و گمانم یکشنبه ها بود. و حالا بگم از خنگ بازیهای من، من وقتی بچه بودم و کارتون میدیدم فکر میکردم اینها ادم واقعی هستن و به مغز فندقیم اصلا خطور نمیکرد که اینا نقاشی هستن. از مادرم که نمیپرسیدم و اگر هم میپرسیدم حتما بلد نبود و از خواهر و یا کس دیگه ای هم نمیپرسیدم و اونقدر این قضیه برام جدی بود که اصلا تصور نمیکردم اینها واقعی نباشند و جالبه بدونید که تنها سوالی که به ذهنم میرسید این بود که چرا اینا فارسی حرف میزنند؟ یعنی میگفتم خب اینا خارجی هستن چون حجاب ندارند!!ولی چرا فارسی حرف میزنند؟

و بعد پیش خودم تحلیل میکردم و میگفتم خب حتما تو کشورشون بچه هایی هستن که فارسی بلدن حرف بزنن و برای ساخت کارتون اون بچه ها نقش اجرا میکنند. یعنی تصور کنید هوش و نبوغ من تا چه حد بود

خب این نبوغ من فقط به اینجا ختم نمیشد، بلکه از سوادم هم همینو بگم که یه مغازه ای نزدیک خونه ی ما بود که خیاطی میکرد و اسم مغازه شو گذاشته بود: دوزندگی آبادان ، و من تا زمانی که وارد دوره ی راهنمایی شدم اسم این مغازه رو این طوری میخوندم : 2 زندگی، و پیش خودم میگفتم 2 زندگی یعنی چه؟ و حتی چرخ خیاطی رو هم میدیدم ولی باز نمیفهمیدم این دوزندگی یعنی خیاطی و بالاخره بعد از چند سال مغز فندقیم شکسته شدم و فهمیدم که این

 کلمهدووووووزندگی هست.

این خاطره رو که نوشتم ، دوستان اومدن و کامنت گذاشتن، متوجه شدم همه ی ماها از این سوتی های بی سوادی تو دوران مدرسه داشتیم، یه دوست عزیزی کامنت گذاشته به اسم " میشه این دفعه اسممو نگم؟ " که خاطره ش واقعا خنده دار بود، یعنی از اون دسته سوتی ها بود که حتما کلاس رو منفجر کرده، بهتون پیشنهاد میدم حتما بخونید.